Ο καθρέπτης συνέχεια 1

                                                         Ο καθρέπτης           συνέχεια 1

Στεκόταν εκεί, με βλέμμα καθάριο.Τα μαλλιά της ριγμένα στους ώμους της, πλαισίωναν το λαμπερό πρόσωπο της.Μου άπλωσε το χέρι ,σαν να μου ζητούσε να την ακολουθήσω. Για μια στιγμή πάγωσα. Δεν ήξερα τι να κάνω.Όμως ήταν μία στιγμή μόνο,ένα κλάσμα του δευτερολέπτου. Της κράτησα σφικτά το χέρι και άρχισα να στροβιλίζομαι μέσα σε ένα αστραφτερό σύννεφο. Δέσμες  φωτός περνούσαν μπροστά από τα μάτια μου. Ένοιωθα να ανεβαίνουμε ψηλά, όλο και πιο ψηλά.Ο κόσμος από κάτω μας έμοιαζε σαν κουκκίδες, που όλο απομακρυνόταν,ώσπου χάθηκε πίσω από τον ορίζοντα των άστρων.
Ταξιδέψαμε πάνω από μια γαλαζοπράσινη σφαίρα,από το φεγγάρι που το έλουζε ασημένιο φως.Περάσαμε πάνω από τον ήλιο που τυλιγόταν σε πόρτοκαλοκόκκινες  φλόγες,που χόρευαν στον ρυθμό μιας μελωδίας άγνωστης στα ανθρώπινα αυτιά μου.
Διασχίσαμε τον νεφελώδες πλανήτη που έμοιαζε τόσο απόκοσμος αλλά συνάμα τόσο μαγικός. Πετάξαμε πάνω από μπλε παγόβουνα που οι πρόποδες του ήταν τόσο σκοτεινοί, δίχως τέλος.
Στροβιλιζόμασταν για ώρες και όλα μάκρεναν γύρω μας Συναισθήματα λησμονιάς και ενθουσιασμού.
Εκείνη με κρατούσε με τόση σιγουριά, που ήταν το μόνο πράγμα που καθησύχαζε  τον φόβο μου.Ένα είδος φόβου που δεν είχα νοιώσει ποτέ άλλοτε σε όλη την ανθρώπινη ζωή μου...